مدح و مناجات با امام جعفر صادق علیه‌السلام
ای روی تـو جــلــوۀ حـدائـق داغ تـو صــفــا ده شــقــایــق وارســتـه ز قـیـد هـر تـعـلـّق آزاده ز رشـــتـــۀ عـــلایـــق آنجـا کـه فـروغ مـهـر رویت کذب است صفای صبح صادق ذات تو به جز صفات واجب بر هـر صـفـتـی سـزا و لایق دارند شـکـسـتـگـان عـشـقـت بـر رحـمـت تـو امــیـد واثـق ای نـاطق حـقّ مصحـف حق کز نطق تو مصحف است ناطق جـــز راه ولایـتـت نــپـــویــد در اوج سـپـهـر، نجـم طارق از نـور رخ تو، روز روشن وز مـوی تو شـام تـار غاسق ای ســـابـــقــۀ عــطــای اوّل ای غـایت جـود بر تو لاحـق مهریست رخت که روشن از اوست اقـطـار مـغـارب و مـشــارق قهـر تو جـحـیـم هر مخـالـف مـهـر تـو نـعـیـم هـر مـوافـق از مطلع عارضت عیان است آن نـور نـهـفـتـه در ســرادق شـام ابـد از تـو روز روشـن بر صـبـح ازل رخ تـو فـالـق سـکــّان ســرادقــات عُـلــوی بـر گـوشـۀ درگـه تـو شـائـق عـالـم همه هـالـک و تو باقی معـضـوق تو، کائـنات عاشق هر لطف و کمال در وجود است در ذات تو کرده جمع، خالق لعل تو شکفت و شد جهان پُر از حکمت و منطـق و حقایق نشـناخـت بـهـای گـوهرت را هر نفس دنی و پست و فاسق کُـشـتـنـد چـراغ بـزم وحـدت گـرچـه نـکـُـشد فـروغ فـائـق حـق جــلــوۀ جــاودانــه دارد باطل همه زائل است و زاهق بر اوج مـقـام تـو مُـقـرّ است هر ذی‌نـفـسی به جـز مـنافـق ای شــارح مــنـهـج هــدایـت ای حـجـّت حـق امـام صـادق عالم به هوای توست مجذوب چون ذرّه به جلوه‌های شارق ای وای ز هول روز محـشر گر دست نـگـیری از خـلایق عـابد به تو درد خـویش گوید ای بر هـمـگـان طبیب حاذق |